Engelli oğluna 30 yıldır hem annelik hem babalık yapıyor

Yıllardır tüm zorluklara tek başına göğüs geren Ümmühan Saykıoğlu 42 yaşındaki yüzde 78 engelli oğlu ile adeta bebek gibi ilgileniyor. Oğlunun her türlü ihtiyacını kendisi gideren Saykıoğlu ona büyük bir şefkatle bakıyor.Oğluna bir an olsun ‘of’ demeden bakan Saykıoğlu, ona babasının yokluğunu da hissettirmedi.

Oğlunun her şeyi ile kendisi ilgilenen anne Ümmühan Saykıoğlu, “Oğlum, 4 aylıkken ateşli hastalık geçirdi. Ondan sonra bir daha düzelemedi. Yüzde 78 engelli raporu var. Babasını kaybettiğimizde 12 yaşındaydı. O zamanlar babasının öldüğünü idrak edemedi. Bir süre hep babasının geri geleceğini düşünerek bekledi. Ölümünü yıllar içerisinde anca kavradı. Oğlumun her türlü işi ile ben ilgileniyorum. Yemesi, içmesi, banyosu, oturması, kalkması gibi her şeyi bana bakıyor. Hiç bir zaman ona babasızlığı hissettirmedim. Hem babası hem annesi oldum. Bu zamana kadar kimsenin desteğini istemeden kendim baktım, bundan sonra da Allah güç verdiği sürece bakmaya devam edeceğim” dedi.

“Bensiz bir şey yapamaz, kimseye emanet edemem”

Oğlunu kimselere emanet edemediğini belirten anne Saykıoğlu, “Bensiz bir şey yapamaz. Sanki beyni benmişim gibi oldu artık. Benden komut almayınca başkasının söylediklerini yapmak istemez. Arada bir iki saat kadar sokakta gezdirip geliyorum. Hareket etmediği zaman çok zorlanıyor. Dediğini yapmazsam bana çok eziyet ediyor, onun için isteklerini yerine getirmeye çalışıyorum. Yapacak bir şeyimiz yok. Bu zamana kadar bir Allah’ın kuluna 1 saat olsun hiç güvenmedim, emanet etmedim. Hep kendim baktım. Allah oğlumu benim arkama bırakmasın. Rabbime her zaman öyle dua ediyorum” diye konuştu.

Oğlunun sokakta dolaşan insanları görünce çok üzüldüğünü sözlerine ekleyen Saykıoğlu şöyle devam etti: “Kendi sosyal yaşantımı unuttum. Tek Hilmi mutlu olsun, yüzü gülsün başka bir şey istemem. Engelinden dolayı hep bir yanı yok, yıkkın. İnsanları ve kardeşlerini gezerken görüyor o zaman da ‘ben yapamıyorum’ diye çok üzülüyor. Onu üzgün görmeye dayanamam. O yüzden elini bir an olsun bırakmadım, inşallah bundan sonra da bırakmayacağım.”

Murat Uçkaç